کد مطلب:38135 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:18

گنجینه پرسمان » اهل بيت

چرا در سخن حضرت علي(ع) آمده است: در بيماري اجري نيست، ولي گناهان را مي ريزد؟ اما پيامبر اكرم(ص) فرمود: اگر مريض مي دانست چه ثوابي براي او در هنگام مريضي اش است، دوست مي داشت هميشه مريض باشد. چگونه اين دو روايت با هم منافاتي ندارند؟

برادر گرامي، ضمن تقدير و تشكر از مكاتبه و دقّت شما در بيانات بي نظير و نوراني ائمة معصومين(ع).

حضرت علي(ع) مي فرمايد: جعل الله ما كان من شواك حطّاً لسيّئاتك، فأنّ المرض لا أجر فيه، و لكنّه بحطّ السّيئات، و يحطّ حتّ الأوراق، و انّما الاجر في القول باللّسان، و العمل بالايدي و الاقدام، و انّ الله سبحانه يدخل بصدق النّيّه و السّريره الصّالحه من يشاء من عباده الجنّه؛1خداوند درد و ناراحتي تو را باعث از بين رفتن گناهانت قرار داده، زيرا بيماري پاداشي ندارد، ولي گناهان را از ميان مي برد، و آن ها را همچون برگ درختان مي ريزد. پاداش تنها در گفتار به زبان و عمل با اعضا و جوارح است و خداوند سبحان كساني از بندگانش را كه بخواهد به خاطر صدق نيّت و باطن پاك داخل بهشت مي كند (و از طريق تفضّل با آن ها رفتار مي نمايد).

مرحوم سيّد رضي در توضيح فرمايش حضرت علي(ع) مي نويسد: آنچه امام (ع) فرمود، درست است. بيماري، اجر و پاداش ندارد،جرا كه بيماري استحقاق عوض دارد، زيرا عوض، استحقاق بر چيزي است كه در قبال فعل خداوند نسبت به عبد باشد مانند بيماري ها امّا اجر و ثواب در برابر كاري است كه بنده انجام مي دهد. بنابراين بين اين دو فرق است كه امام(ع) علم ثاقب و نظريه رساي خود آنرا بيان فرمود.

در روايت پيامبر گرامي اسلام(ص) آمده است: عجبت للمؤمن وجزعه من السّقم، و لو يعلم ما له في السّقم من الثّواب، لأحبّ أن لا يزال سقيماً حتّي يلقي ربّه عزّوجلّ؛2در شگفتم از مؤمن و آه و زاري اش به هنگام مريضي. اگر مي دانست چه ثوابي براي او هنگام مريضي است است، دوست مي داشت هميشه مريض باشد تا پروردگارش را ملاقات كند.

مراد پيامبر (ص) عوضي است كه در مقابل بيماري، بيمار سزاوار آن مي شود، نه اين به بيمار در مقابل بيماري اش اجر بدهند. ضمن اين كه بين بيماري ها فرق وجود دارد. بعضي طبيعي و ارثي است ولي بعضي بر اثر گناه متوجّه مريض شده است. در اين نوع بيماري ها ديگر بيمار استحقاق عوض ندارد.



1 بحارالأنوار، ج 78، ص 190، چاپ بيروت؛ نهج البلاغه فيض الاسلام، ص 1097 - 1098؛ ترجمة گويا و شرح فشرده اي بر نهج البلاغه، ج 3، ص 226 - 227.

2 بحارالأنوار،ج 78، ص 206، چاپ بيروت.